De rode stoel: ongebruikte treinbanken
14 februari 2022
De ene rode stoel is de andere niet. Soms is de aanschaf van een rode stoel het resultaat van een uitgebreide analyse van de zitbehoefte van een gebruiker. Maar het komt ook voor dat mensen een rode stoel aanschaffen enkel en alleen omdat een ander ook een rode stoel heeft. Er wordt dan gekozen voor een oplossing, zonder dat men zich de vraag stelt (1) waarom de ander eigenlijk gekozen heeft voor een rode stoel, en (2) of de rode stoel eigenlijk wel een oplossing vormt voor het eigen probleem. In de dagelijkse praktijk van mens, werk en werkomgeving zien we dit mechanisme regelmatig terugkeren. ‘Oplossingen’ worden lang niet altijd voorafgegaan door een nauwgezette probleemanalyse. In de rubriek ‘de rode stoel’ bespreken we dergelijke gevallen. Dit maal vertelt senior-onderzoeker Henk-Jan Hoekjen een anekdote over de lange tijd nogal stereotype ‘treinbanken’ in het activiteit-gerelateerde kantoorinterieur. (foto rode stoel: vidaXL)
Mediageniek
Sommigen weten het: voordat ik aan de slag ging als senior onderzoeker bij het Center for People and Buildings was ik jarenlang hoofdredacteur van Inside Information, een vakblad op het gebied van het projectinterieur. In die hoedanigheid kwam ik nogal eens over de vloer bij kantoorhoudende organisaties. En in de jaren ‘0 ging het dan niet zelden om organisaties die in navolging van het mediagenieke Interpolis-project van consultant Erik Veldhoen ook graag het zogenoemde ‘Nieuwe Werken’ wilden implementeren binnen de eigen organisatie. De vraag was natuurlijk: hoe doe je dat? Hoe voer je een nieuwe manier van werken in – met onder meer open kantoorruimtes en flexibel te gebruiken concentratie- en communicatieplekken – op een manier die past bij je eigen organisatie?
Kwaad
Tijdens mijn vele bezoeken aan ‘Het Nieuwe Werken-kantoren’ heb ik moeten constateren dat die belangrijke vraag lang niet altijd de aandacht kreeg die zij verdiende. Er waren nogal wat organisaties die ook graag de ‘rode stoel’ van Interpolis wilden, maar zonder dat aan deze wens een uitgebreide analyse van de eigen behoeftes vooraf was gegaan. Het leidde zo hier en daar tot schrijnende – of moet ik zeggen lachwekkende? – situaties. Zo herinner ik me een bezoek aan een zorginstelling in Amsterdam, waar een deel van de open kantoorvloer ingevuld was met de typische ‘treinbanken’ die ook in het Interpolis-kantoor (en tal van andere Veldhoen-projecten) waren toegepast. Mij viel op dat deze 'communicatiewerkplekken' geheel onbezet waren; alle medewerkers zaten ‘gewoon’ achter een bureau. Toen de directeur van de zorginstelling tijdens onze wandeling over de nieuwe kantoorvloer even een telefoontje moest aanpakken, vroeg ik één van de medewerkers waarom er eigenlijk niemand gebruik maakte van de treinbanken. Het antwoord was ontnuchterend: “Dat hebben we één keer gedaan, vlak na de opening van het nieuwe kantoor. Maar de directeur kwam toen kwaad naar ons toe en vroeg ons of we niet weer eens aan het werk moesten.” De organisatie had met het ‘Interpolis-interieur’ een schitterende en dure ‘rode stoel’ aangeschaft. Maar men had er helemaal niets aan.
Contactpersoon
